Czemu do mnie nie przyjdziesz i nie położysz się obok tak jak kiedyś?..

Min Jiyoon ♦

"Zrób coś mojemu bratu a przysięgam że połamię ci wszystkie kości."

Zamknij oczy...

Dzisiaj tak jak zwykle miałem wrócić wcześnie do domu, ale nauczyciel mi powiedział że mój brat robi projekt i że mam mu o tym przypomnieć, przy okazji powiedział mi co jest potrzebne do niego.

Wiedziałem że ten ciołek nic mi o tym nie powie, a starzy i tak nie dadzą mu na to pieniędzy. 

Powiedziałem więc mu że przyjdę później a w tym czasie poszedłem szukać miejsca gdzie mógłbym zarobić na to pieniądze. Pytałem w wielu miejscach ale nikt nie chciał się zgodzić na jakąkolwiek współpracę. Chciałem by mógł mieć chociaż trochę normalne życie, dlatego tak się starałem mu pomóc i go wspierać we wszystkim. Mijały  godziny a ja dalej nie mogłem nic znaleźć, pytałem o wyprowadzenie psa, o ulotki i inne takie duperele ale jak na złość wszyscy mnie ignorowali.

Robiło się późno a mi nie udało się nic zdziałać... czułem się bezradny w tej sytuacji. 

Przechodziłem właśnie obok  sklepu z przyborami i innymi takimi rzeczami, przystanąłem na chwilę i westchnąłem ponuro. 

"Przepraszam Hoon nie udało mi się, ale spróbuję jutro.." Dodałem w myślach tylko po to by zmotywować się jakoś do działania na następny dzień. Spojrzałem na zegarek po czym uświadomiłem sobie że jak się teraz nie ruszę to się spóźnię do domu, dobrze wiedziałem czym to się skończy... Lekko roztargniony zacząłem biec po czym za rogiem wpadłem w jakąś osobę, syknąłem lekko i przeprosiłem osobę na którą wpadłem. Gdy podniosłem głowę zobaczyłem grupę chłopaków starszy ode mnie o jakieś  cztery lata?  Chłopak w którego wpadłem był naprawdę wściekły i bez zastanowienia bez dania mi jakiegokolwiek czasu na przepraszanie.. chwycił mnie za koszulkę po czym z całej siły uderzył. Zaczęli się śmiać a ja czułem jak bardzo mnie to denerwuje, nie mogłem im odpyskować bo by było gorzej niż jest. Nie odzywałem się słowem a oni tylko mnie szarpali, popychali, kopali... robili co chcieli a ja starałem się to jakoś znieść. Po jakiś dziesięciu czy piętnastu minutach im się znudziło i dali mi w końcu spokój. Wstałem powoli z ziemi z wyraźnym bolesnym grymasem na twarzy. Spojrzałem znów na zegarek i zaukałem zrezygnowany... wtedy wiedziałem że już na pewno nie zdążę. Po jakiś czterdziestu minutach dotarłem do domu.. było w pół do dwudziestej pierwszej, poszedłem od razu do salonu gdzie czekał wściekły ojciec. Pierw oberwałem, potem zaczął krzyczeć i znów zacząłem obrywać tylko że skórzanym paskiem na gołe ciało...

Okropnie mnie bolało, miałem ochotę krzyczeć ale nie chciałem by młody to usłyszał... Miałem dość tego domu chciałem z niego uciec, ale nie mogłem brata zostawić z tymi katami.

Nie miałem już siły, więc upadłem na ziemię a wtedy usłyszałem przerażony pisk Hoona. Czułem jak serce mi do gardła podchodzi i od razu spojrzałem w stronę zamykających się drzwi i ojca który po chwili je otwiera. Mimo że czułem niewyobrażalny ból nie mogłem pozwolić by coś mu się stało, więc ignorując to zerwałem się  z podłogi biegnąc i skacząc przez łóżka najszybciej jak potrafiłem tylko po to by w ostatniej chwili go zasłonić i przyjąć uderzenie na siebie. 

Na szczęście znudziło mu się bicie mnie i sobie poszedł. Wziąłem go na ręce po czym zaniosłem do łóżka, założyłem na siebie koszulkę po czym przytuliłem mocno brata. Chciałem by czuł że ma wsparcie we mnie i że nie pozwolę na to by coś mu się stało. 

Jest moim kochanym bratem i zrobię wszystko by miał normalne życie...

Słońce pojawia się na zbyt krótki czas..

Dni mijały szybko a rany wolniej goiły, za każdym razem gdy patrzyłem to zastanawiałem się czy tak musi być już zawsze? Czy  to jest konieczne że musimy tak żyć? Nigdy nie uzyskałem odpowiedzi i tak wszystko powoli przemijało. W szkole zawsze było tak samo, zadania były cholernie proste przez co tylko się nudziłem. Jedyne co dawało mi jakąś rozrywkę to bójki, to nie tak że to jakieś moje hobby ale po prostu najczęściej stawałem w obronie mojego brata. Przecież nie mógłbym pozwolić na to by cokolwiek mu zrobili a on po tym cierpiał. Był i w sumie dalej jest moim oczkiem w głowie, zawsze będę się nim zajmował. Po kilku latach zacząłem zauważać że mój niby uroczy brat czasami się dziwnie zachowywał... przeważnie był spokojny i cichy, dużo płakał i się przytulał ale były też momenty kiedy go nie poznawałem.. To tak jakby przede mną stała inna osoba, bezlitosna, bezwzględna i milion razy gorsza ode mnie. Nie lubiłem gdy był w takim stanie, nie wiedział wtedy kiedy ma się pohamować a kiedy wszystko wracało do normy to on tego nie pamiętał co było dla mnie jeszcze większą abstrakcją... byliśmy bliźniakami, więc to co on zrobił zwalałem na siebie.

Ludzie i tak nie wiedzieli który jest którym, więc w ten sposób Hoon nigdy za nic nie oberwał.

Do mnie przychodzili po tak zwaną 'zemstę' a ja nie narzekałem bo w sumie z czasem zacząłem nawet to lubić. Z młodym rozumieliśmy się bez słów i dzięki temu nasze życie było ciekawe.

Wszystko będzie dobrze...

Po wielu incydentach w końcu i tak nas wywalili ze szkoły, starych nie było stać na to by zapisać nas do innej więc po prostu to olali i kazali zostać w domu. Gdy oni hajs wydawali tylko na siebie to ja chodziłem szukać miejsca gdzie mógłbym coś zarobić, nie mieliśmy kolorowo ale chciałem by chociaż Hoon w miarę miał normalnie. Starałem się jak mogłem, ale niestety łatwo nie było...

Matka zaczęła więcej pić a ojciec niby chodził do pracy ale co z tego jak ciągle się wyżywał albo na mnie albo na niej, cieszyłem się że chociaż brata nie rusza.. ale raczej długo się cieszyć nie mogłem.

Pewnego dnia wróciłem do domu było jakoś za cicho.. wszedłem do salonu nie było ojca.. leżała tylko matka na sofie zalana alkoholem. W końcu ruszyłem w stronę naszego pokoju, chciałem pociągnąć za klamkę i wtedy usłyszałem z tłumione piski. Wbiegłem do pomieszczenia a wtedy zobaczyłem młodego z zakneblowaną buźką by nie mógł krzyczeć, ten bydlak próbował się do niego dobrać a ja nie mogłem na to pozwolić. Nie wytrzymałem i uderzyłem go kilkanaście razy.. żyje do tej pory, nie zabiłem go ale wysłałem do szpitala na długie miesiące. Wtedy zabrała nas opieka z domu.. nie rozumiałem tylko czemu nasza matka nic z tym nie robiła, dlaczego nie próbowała nas ratować od tego całego syfu ? Wylądowałem w poprawczaku na rok a potem w domu dziecka. Nie musieliśmy długo czekać by ktoś nas adoptował, była to bogata rodzina państwa Min. Nie rozumiałem czemu nas chcieli skoro słyszeli o całej naszej historii, najlepsze jest to że nawet jak sprawialiśmy im problemy to oni nie byli o to źli, wręcz przeciwnie opiekowali się nami. To był nowy początek czegoś wielkiego i normalnego.

Chciałem mieć normalne życie...

Do ciebie mamo bo chciałem mieć tak samo, 

jak inni rodzice wychodzą z domu rano.

Prowadząc dziecko za rękę przez ulicę,

to dni z dzieciństwa których po prostu nie widzę.

I co mam powiedzieć? Bo takie jest życie?

Ja chciałem mieć ciebie to żadne odkrycie.

Życie bez ciebie to znam znakomicie!

Mamo wróćmy kilka lat wstecz...

pamiętasz tamte lata też?

Ja pamiętam jakoś zapomnieć nie mogę, czy to wiesz?

Ty coraz bardziej odchodziłaś z nałogiem,

a ja patrzyłem jak wygasał płomień.

Wiatr zdmuchnął ogień i za to mam do ciebie żal,

każdy poszedł w inną stronę. 

15 lat czy za młody na ten świat?

Musiałem radę sobie dać i kombinować,

tak wyglądała moja dorosłość młoda..

I powiem tobie, wcale to nie była wygoda.

U ciebie alko jak woda i wiesz co mamo?

Tylko ciebie mi tu szkoda...*

*18 lat* 12.10.1998 * Starszy o 3 minuty * Agresor *Pokój 220, drugie piętro* Klasa Matematyczno-fizyczna *CIEKAWOSTKI* RELACJE *

______________________________

Witam xD 

GG:49389480 

* Tekst autorstwa mojego starszego brata <3