Jesteś piękna jak te cudowne czerwone róże, ale równie mocno ranisz jak one...

Min Taehoon♛

" Nie jestem  normalny, więc jeżeli nie chcesz tego żałować to się do mnie nie zbliżaj."

Nocna zmora..

Było już dosyć późno.. pamiętam że akurat tego dnia mocno padało, a brata nie było w domu.

Nie lubiłem być sam, zwłaszcza jak w domu był ojciec... szybko odrobiłem lekcje i zjadłem kolację by czym prędzej zamknąć się w pokoju. Było spokojnie a jedyne odgłosy jakie słyszałem to krople deszczu obijające się o okno, wtedy usłyszałem że ktoś otwiera drzwi. Było po dwudziestej... nie mogliśmy się spóźniać do domu a on jednak przyszedł później...

Podniosłem się szybko z łóżka przybliżając się do drzwi by sprawdzić  co się stanie, uchyliłem lekko drzwi od pokoju.  Jiyoon wrócił właśnie do domu, miał kilka siniaków i był kompletnie przemoczony, ojciec podszedł do niego by mu się przyjrzeć.  Miałem złe przeczucie co do tego.. ojciec się wkurzył po czym uderzył go w twarz.. Yoon nie ruszył się nawet na krok, stał tak i milczał co ojca doprowadzało do szału. Krzyczał na niego i  ciągle bił, w końcu zdjął pasek... nie chciałem na to patrzeć ale moje nogi nie słuchały mnie... Mama nie reagowała sama dobrze wiedziała że jak się odezwie to sama oberwie... wolała już patrzeć jak go katuje niż ją.. Ojciec ściągnął z niego koszulkę i zaczął z całej siły uderzać zostawiając po sobie czerwone od krwi ślady... Jiyoon zaczął płakać, bolało go to a ja nie mogłem z tym nic zrobić bo się bałem.. Gdy uderzył go ostatni raz tak mocno że ten osunął się na ziemię zapiszczałem a ojciec jak spłoszone zwierze spojrzał w moją stronę..

Wiedziałem że to nic dobrego nie wróży więc zamknąłem szybko drzwi i schowałem się w koncie pokoju jak najdalej od drzwi.. Ten wszedł do pokoju a ja czułem jak strach mnie paraliżuje, gdy był blisko i się zamachnął zamknąłem oczy.. ale cios mnie nie dosięgnął.

Zdziwiony otworzyłem oczy i spojrzałem na zapłakaną twarz mojego brata, zakrył mnie swoim ciałem... ojciec na ten widok zirytowany powiedział kilka słów po czym odpuścił sobie i poszedł do salonu. Braciszek odetchnął z ulgą po czym chwycił mnie jak księżniczkę i zaniósł do łóżka, jesteśmy bliźniakami więc wiedziałem jak bardzo teraz cierpi a mimo tego chronił mnie...

Byłem tak przerażony całą sytuacją że nie byłem w stanie niczego zrobić a tym bardziej się odezwać...

*-Jiyoon..-Wyszeptałem drżącym głosem, gdy nagle poczułem jak się przytula do moich pleców.*

*-Śpij.. nie przejmuj się tym..- Usłyszałem po czym poczułem jak całuje mnie w czoło.*

Słoneczne dni tak szybko przemijają...

Lata mijały a jedyną osobą na której mogłem polegać w każdej kwestii był mój brat bliźniak. Ludzie często nas mylili ale jak poznali nasze charaktery to byliśmy określani mianem "Niebo i ziemia".

Mój brat był strasznym marzycielem i naprawdę śmieszną osobą, niestety nie okazywał tego przed ludźmi.. był dla nich zimny i okropny. Tylko przede mną potrafił się otworzyć, zawsze się mną opiekował i ratował gdy mieliśmy jakieś kłopoty. Niby powinniśmy być tacy sami a jednak się od siebie bardzo różnimy. W szkole zaczęliśmy sprawiać więcej problemów, ja nie sprawiałem ich tak wiele jak Yoon ale mimo wszystko starałem się mu jakoś dorównać. Zawsze chciałem być tak silny i odważny jak on, był moim życiowym mentorem. Jednego  w miarę normalnego dnia doszło do bójki, nie musiałem być geniuszem by wiedzieć kto to zaczął... był to mój kochany braciszek. A rozmowa albo w sumie kłótnia między nimi brzmiała tak. 

-Powaliło cię idioto?!- Wykrzyczał chłopak na ziemi wycierając rękawem krew z twarzy.

-Zamknij się i radzę byś nie zbliżał do Taehoona!- Warknął a ja chyba dalej nie ogarniałem o co chodzi. Nie rozumiałem czemu mój brat zawsze wdawał się w bójki z mojego powodu.

-Będę robił co chcę po za tym to nie jest twoja własność!- Dodał chłopak, którego dobrze znałem bo był moim dobrym kolegą i w sumie jedynym. 

-Gówno ci do tego! Spróbuj go dotknąć a skręcę ci kark!- Warknął a ja w końcu postanowiłem do nich podejść. Chwyciłem brata za rękę po czym pociągnąłem za sobą od tego  całego zbiorowiska.

Gdy już byliśmy na zewnątrz spojrzałem na niego lekko zirytowany.

-Czemu znowu się bijesz? O co tym razem poszło?-Zapytałem, nie żeby jakoś mnie wzruszyła ta bójka ale bardziej interesował mnie jej powód. 

-No bo gadał o tobie jak o jakiejś pierwszej lepszej lasce!- Dodał.

-To co? Olej to a nie od razu robisz zamieszanie, tym razem dyrektor się wkurzy i cię wywali.- Dodałem srogo po czym miałem zamiar iść sobie stamtąd gdy poczułem że chwyta mnie za rękę i nie pozwala odejść. Odwróciłem się zdziwiony.

-Ej Hoon powiedz mi że to co mówił nie jest prawdą... Ty się wcale nie puszczasz prawda?- Spojrzałem na niego z szokiem i nie wiedziałem czy mam zacząć się śmiać czy się wkurzyć ale wyszło na to że obydwa.. 

-Żartujesz sobie? Nie pogięło mnie do reszty! Po za tym nie interesują mnie faceci!- Warknąłem a on się tylko do mnie uśmiechnął, puszczając moją dłoń. 

-To dobrze- Dodał zadowolony a ja czułem jak i tak się we mnie gotuje. Odwróciłem się na pięcie a ten tylko podążył za mną wypytując gdzie tak pędzę. 

-Czy to nie oczywiste? Idę zabić tego gnoja za to co powiedział!- Odpowiedziałem po czym spojrzałem na brata a on na mnie i wybuchnęliśmy obaj śmiechem. 

Ej Jiyoon jak myślisz będzie dobrze? 

Nie było jakoś idealnie ale po pewnym czasie wszystko zaczęło się jeszcze bardziej sypać i psuć. 

Nie wiedziałem co było tego powodem, czy to dlatego że źle robiliśmy czy dlatego że tak miało być.

Za wielokrotne bójki i ciągłe sprawianie problemów wywalili nas ze szkoły, ojciec bił Yoona przez to każdego dnia... nie bił mnie a to tylko dlatego że on brał wszystko na siebie tylko po to bym ja nie obrywał. Później  zamknęli Jiyoona w poprawczaku za pobicie i to dość poważne ojca gdy ten pod wpływem alkoholu próbował się do mnie dobrać. Po tym incydencie zabrali nas rodzicom i umieścili w domu dziecka, pierw sam tam byłem gdyż Yoon odsiadywał za te pobicie. Strasznie się bałem i czułem się tam bardzo samotny, na szczęście za dobre sprawowanie wypuścili go po roku. Nie minął miesiąc a on już rządził całym ośrodkiem jak i wychowawcami. I tak sobie żyliśmy tam bez nadziei na cokolwiek, wtedy po pięciu miesiącach zgłosili się jacyś ludzie że chcą nas adoptować. Dyrektor ośrodka od razu ich poinformował że nie jesteśmy zbyt grzeczną dwójką i że sprawiamy dużo problemów wychowawczych. Co było w tym wszystkim najdziwniejsze? Oni się tym kompletnie nie zrazili tylko jeszcze bardziej chcieli nas adoptować. Po trzech miesiącach załatwiania różnych spraw i tak dalej, staliśmy się częścią ich rodziny. Przyjęliśmy ich nazwisko i nikt z nas nie miał nic przeciwko, naprawdę ich polubiliśmy. Jednak i tak ciągle sprawialiśmy problemy, taka nasza natura. Nie obchodziło nas to że są bogaci, nie zależało nam na tym, chcieliśmy być normalnie traktowani i jak potem się okazało mimo naszych wybryków oni nas akceptowali i starali zrozumieć. Widziałem to że chcą nas pokochać i zdobyć nasze zaufanie jednak nam to ciężko przychodziło. W sumie mi było to obojętne ale widziałem że mój brat nie bardzo jest chętny do współpracy. Często się z nimi kłócił mówiąc że ich nie potrzebuje, ale czy na pewno tak jest? Czy tylko my sobie wystarczymy czy nie jest nam nikt inny do życia potrzebny prócz naszej dwójki? Nie wiem... i właśnie na to próbuje znaleźć odpowiedź.

Słoneczko tak bardzo grzeje...

Hey pamiętniku! Tu znowu Taehoon. Nikogo nowego nie poznałem i w sumie u mnie jest po staremu. Ludzie dalej mnie unikają i nie chcą poznać, ale to w sumie dobrze. Nie chcę by wiedzieli jak bardzo okropną osobą jestem... nie chcę nawet by mój brat o tym wiedział.  Dziś widziałem jak dziewczynka płakała bo zdechł jej kot, zacząłem się śmiać... ludzie wtedy dziwnie patrzyli. Myślisz że zrobiłem coś złego? W sumie to nie wiem nie rozumiem ludzi, są dziwni.

*18 lat* 12.10.1998 * młodszy o 3 minuty *Rozdwojenie jaźni *Klasa Biologiczno-chemiczna*Pokój 205, drugie piętro  *CIEKAWOSTKI* RELACJE *

_______________________________________

No hejka xD 

GG:49389480