Człowiek wolny jest nieprzewidywalny. Nie tylko dla innych. Przede wszystkim dla siebie

Taira Yukina 

(Kitade Nana)

Pseudo „Jiyuu” (jap. „wolność”) -- Japonka --19 lat -- Wokal ✮-- Dodatkowy język: hiszpański -- Koło fotograficzne --Spikerka szkolnego radia -- Pokój nr 85 -- Może i nie Zołza Number One, ale na podium w tej konkurencji by się znalazła... gdyby jej się chciało.

Imię „Sakurami” pewnie znane jest każdemu, kto kiedykolwiek słyszał o geiko z Kyoto. Była najpiękniejszą gejszą, jaka w ogóle istniała, a przynajmniej tak wydawało się mojemu ojcu... Zakochali się w sobie, ona rzuciła swoją pracę, wyszła za mąż i urodziła gromadkę dzieci, z których czwarte, najmłodsza córka była tylko „przypadkiem”. Otwarcie to powiedziała, że tak naprawdę nigdy mnie nie chciała i żałuje, że lepiej się nie "zabezpieczyła"... Zresztą ojciec wcale nie lepiej, ledwo nadarzyła się okazja, wysyłali mnie do różnych szkół z internatem, byleby tylko pozbyć się kłopotu. Ze wszystkich albo wiałam, albo wylatywałam, więc gdy skończyłam dwanaście lat, stałam się dla państwa Taira aż taką zawadą, że matka przekonała swoją rodzoną siostrę, o dźwięcznym imieniu Sakurana, w tym czasie już właścicielkę okiya i szkoły gejsz, by przyjęła mnie na maiko do swojego domu. Zwykle, byś została praktykantką w tym fachu, musisz dożyć szesnastu wiosen, ale rodzinne znajomości i wpływy pana Tairy, który zdrowo sypnął groszem, sprawiły, że to „szczęście” spotkało mnie jako dwunastolatkę. Jak stałam, w dżinsach z dziurami na kolanach i czarnej koszulce z napisem „Mam coś więcej, niż ładną buźkę!”, tak wpakowali mnie do samochodu i wysłali do Kyoto... Tyle ich widziałam.

Znacie tę zagraniczną piosenkę z jakiegoś wiekowego musicalu?

„Co dzień ta sama zabawa się zaczyna

I przypomina dziecinne twoje sny

Chcesz rozbić taflę szła

A ona się ugina...

I tam są wszyscy, a naprzeciw ty...”

Żyłam za taką szybą przez kolejne sześć lat... W pięknym, gwarnym mieście, Kyoto, wśród wielu zwykłych i jeszcze większej ilości niezwykłych osób, a jednak nie jako jedna z nich, a jako ktoś, kto obserwuje ich jedynie zza tafli szkła. Uśmiechałam się, patrzyłam, rozmawiałam, ale nigdy nie znikał dystans, ta niewidzialna, tajemnicza przegroda, której nie mogłam rozbić. Wiedziałam, z czego jest ona zbudowana: konwenanse, sztywne reguły, brak czasu na własne życie, nakaz podporządkowania się starszym, tłumienie jakiejkolwiek indywidualności, ale ta wiedza nie wystarczała do rozmontowania, czy choćby przeskoczenia jej. Każdy mój ruch, każde spojrzenie, każda myśl zawsze musiała być pod kontrolą, zaplanowana i celowa – wywoływać zachwyt jak obraz sławnego mistrza, na który patrzysz, nie do końca go rozumiejąc, ale podziwiając pędzel artysty i wiedząc, że choćbyś cały świat za to ofiarował, to dzieło sztuki nigdy nie będzie twoje. Niczym więcej nie byłam, tylko pustą, wyuczoną jak być uroczą ozdobą marionetką, służącą do tego, by bogaci biznesmeni nie nudzili się podczas popołudnia przy herbatce. Czułam się jak rzecz, jak bezwartościowy przedmiot, którego jedyną zaletą jest ładny wygląd i umiejętność paplania o niczym, ale co mogłam na to poradzić? Byłam zupełnie zależna od ludzi w moim otoczeniu, a nawet gdybym uciekła, to dokąd? I za co bym żyła?

Właściwie nie wyrwałam się z tego z wielkim hukiem i fajerwerkami, jakby to należało oczekiwać, po prostu poczekałam, aż ukończę cały sześcioletni kurs i będę mogła zacząć żyć na własny rachunek, odłożyłam trochę pieniędzy i za nie wyjechałam z Kyoto z powrotem do stolicy. Nie wróciłam do rodzinnego domu, mam dość rozsądku, by nie pchać się tam, gdzie mnie nie chcą. Wynajęłam jakiś pokoik wielkości mysiej dziury w ruderze na przedmieściach, za pozostałą kasę kupiłam niezłej jakości gitarę akustyczną i poszłam w miasto, by zarabiać na życie na ulicznych popisach wokalnych. Wiedziałam, ze głos mam dobry, mocny i czysty, nie znałam się właściwie na niczym praktycznym, nie licząc stu sposobów tradycyjnego zaparzania herbaty, a poza tym takie występy okazały się całkiem zabawne. Nie tak sztywne, wystudiowane i bezbarwne jak moje popisy jako geiko, raczej pełne niespodzianek i zmuszające do improwizacji, a to mi się podobało. Któregoś dnia pewien turysta nagrał jeden z moich występów i opublikował go na swoim profilu na fb.... Nie przywiązywałam do tego faktu wielkiego znaczenia, gdyby nie to, że dzięki temu moimi popisami zainteresowała się jakaś fundacja, obiecująca mi stypendium w szkole dla zdolnych dzieciaków, na jakiejś koreańskiej wyspie. Ponoć, gdy zostanę absolwentką, kariera piosenkarki będzie przede mną otwarta. Nie to, bym naprawdę miała lepszy pomysł, więc głupi by nie skorzystał, a ja głupia nie jestem, więc praktycznie dzień później rozwiązywałam umowę wynajmu mojej mysiej dziury, załatwiałam co trzeba i tak szybko jak się dało, wyjechałam do nowej szkoły, zaczynając nowe życie i z nadzieją patrząc w przyszłość.

Ma długie włosy, zazwyczaj pofarbowane na jakiś wściekle-rudy kolor, jest raczej niewysoka, szczupła, stara się niczym poza tym na zewnątrz nie wyróżniać. Bo po co? Wszyscy i tak wiedzą, że jest wyjątkowa i najlepsza! A jak nie, to się dowiedzą!

Niezależna, uparta, wygadana, samodzielna i ciekawska do granicy lekkomyślności, lubi pakować się w kłopoty. A właściwie nie lubi, to one nie mogą się obejść bez jej towarzystwa. Z natury niespokojna, musiała do niedawna tłumić swoją energię, która teraz próbuje znaleźć jakieś ujście (najczęściej w jakichś głupich wyskokach), stara się żyć nie na sto, a tysiąc procent. 

Ciekawostki -- Powiązania  

*    *   *
No to ładnie się witamy, ja i Jiyuu. 
Mam nadzieję, że ją polubicie, a ona bardzo chętnie znajdzie tu sobie towarzyszy wariackich akcji. :)
Jakby cuś, to moje gg:45826590