I wanna believe in love again

Taira Yukina

(Kitade Nana)

Pseudo „Jiyuu” (jap. „wolność”) -- Japonka --31.12.1997 -- Wokal ✮-- Dodatkowy język: hiszpański -- Koło fotograficzne --Spikerka szkolnego radia -- Pokój nr 85 -- Może i nie Zołza Number One, ale na podium w tej konkurencji by się znalazła... gdyby jej się chciało.

„Padał śnieg, tworzący takie duże, puszyste, wyglądające jak małe arcydzieła płatki, gdy przyszła na świat. Sama wyglądała jak taka mała, delikatna, ulotna śnieżynka, dlatego nadałam jej imię: Yukina. – opowiada Taira Sakurami, matka dziewczyny. – Nie wiem dlaczego... W którymś momencie mały, uroczy płatek śniegu, zamienił się w bryłę lodową. Pewnie była w tym i moja wina... Obie jesteśmy osobami, które wiedzą, jak używać słów, by wbić szpilę, tak by zabolało. I robiłyśmy z tej umiejętności użytek, prowadząc zaciekłą wojnę podjazdową. Już nie wiem, kto to zaczął i dlaczego... Może ja... Może Yukina-rin... W efekcie.. od siedmiu lat, kiedy Yukina-rin wyjechała do mojej siostry, do Kyoto, nie mamy ze sobą najmniejszego kontaktu... Przykre to, ale może tak jest dla niej lepiej...?”

„–Co wiem o Jiyuu? – Szkolny spec od plotek, chlubiący się tym, że wie wszystko o wszystkich w GBS, wzrusza ramionami. – Szczerze, to stosunkowo niewiele... Jest tu dzięki stypendium, należy do najzdolniejszych osób na swoim kierunku. Zanim tu trafiła była najmłodszą w naszych czasach geiko, artystką zajmującą się tradycyjnymi japońskimi dziedzinami sztuki, ale to rzuciła... Jest strasznie skryta, a gdy ją pytasz o jej przeszłość niezmiennie odpowiada „dawno i nieprawda”, albo „co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr”. O jej rodzinie nie mam najmniejszego pojęcia, może w ogóle jej nie ma?”

„Nie lubiła bawić się z rówieśnikami, chowała się w kąciku z książką, albo audiobookiem jako jedynym towarzyszem, a gdy wokół niej koledzy robili za dużo hałasu, czasami nawet zatykała uszy i krzywiła się, jakby prawie fizycznie ją to bolało – wspomina jej nauczycielka z pierwszych klas podstawówki – Rówieśnicy trochę się z niej z tego powodu śmiali, ale Yukina-rin miała silny i zadziorny charakter i sobie nie pozwalała. Tyle razy wdawała się w jakieś awantury i nawet bójki, że ostatecznie musieliśmy poprosić jej rodziców, by ją zabrali do innej szkoły. Mam nadzieję, że tam lepiej się odnalazła.”

„Zawsze bezbłędna, potrafiła sprawić, że wszyscy ją kochali i zapraszali na najbardziej uroczyste spotkania w herbaciarni, eleganckie pikniki i rauty i najważniejsze wydarzenia w Kyoto i okolicy. Zazdrościłyśmy jej tej umiejętności zdobywania sobie sympatii otoczenia i dopasowywania się do jego oczekiwań jak prawdziwy kameleon. Chciałam ją znienawidzić, ale wiedząc nawet, jaką fałszywą flądrą jest Taira Yukina, nadal nie potrafiłam. Myślałam, że jej ciotka to jej przekaże w przyszłości okiya i nawet się nie pomyliłam, ale Yukina-chan któregoś razu powiedziała, że rezygnuje z fachu geiko i dziedziczenia okiya i gdzieś zniknęła... Wiesz, co się z nią teraz dzieje? – pyta jej „Onee-san” z okiya.”

„Katsumi, jej starszy o trzy lata brat wspomina z uśmiechem:

Yu-cchi to taki dziwny dzieciak. Zamiast zabawek chciała audiobooki, albo płyty z piosenkami. I to nie tylko takimi dla dzieci. I była cholernie mądra. Do dziś pamiętam, jak mnie kiedyś pozytywnie rozwaliła. Miałem wtedy dziewięć lat, ona sześć. Mała siedziała sobie w kącie pokoju, ucząc się pisać swoje pierwsze kanji, a ja ryłem z Michiru-nii, który tłumaczył mi jakieś zadanie z matmy. Ni-hu-hu nie ogarniałem, mimo tego, że starszy brat prawie wychodził z siebie, by wytłumaczyć mi kolejność wykonywania działań chyba przez dwie godziny bez przerwy, używając nawet zabytkowych liczydeł, by mi to pokazać. Nic. W końcu Michi i ja postanowiliśmy zrobić sobie chwilę przerwy i poszliśmy po konsolę do gry. Kiedy wróciliśmy, zadanie, z którym tak długo się biedziłem było policzone, a mała Yukina-rin z dumną miną pokazywała nabazgrany ledwo czytelnie wynik, pytając, czy dobrze to policzyła. Wiecie, że naprawdę rozwiązanie było dobre? Przez tydzień z powodu urażonej miłości własnej się do niej nie odzywałem... A raczej powinienem jej wtedy powiedzieć, jaki jestem z niej dumny, zamiast strzelać jak ostatni idiota fochy. Może inaczej by się wtedy to wszystko potoczyło...”

„Nigdy nie przypuszczałem, że na świecie istnieją bardziej złośliwi mizantropi ode mnie, ale okazało się, ze się myliłem. Takie „cudo” istnieje i nazywa się Taira Jiyuu. Sarkastyczne, dziwne coś, czasem zachowujące się jak zgorzkniała staruszka, a czasem jak szalone dziecko. Chyba na swój sposób ją lubiłem, chociaż wiem, ze dla niej byłem tylko... kimś w rodzaju wspólnika w interesach – Dowiadujemy się od kolegi Tairy, który czasem występował z nią podczas jej ulicznych popisów. – Dałem jej karty, których używałem do pokazywania „magicznych” trików, kiedy razem występowaliśmy, kiedy wyjeżdżała do Korei. Ciekawe, czy jeszcze ich nie wyrzuciła, mówiąc, ze nie potrzebuje czegoś tak niedorzecznie sentymentalnego. To by było dokładnie w jej stylu...”

Ma długie włosy ogniste jak jej temperament, jest raczej niewysoka, szczupła, lubi ciuchy a'la gothic lolita, chociaż najczęściej i tak łazi w znoszonych dżinsach i pierwszej z brzegu koszulce. 

Niezależna, uparta, wygadana, samodzielna, pragmatyczna i twardo stąpająca po ziemi. Brakuje jej cierpliwości i do swoich wad i do słabości innych, więc potrafi bezlitośnie je wykpić. Często wpadają jej do głowy szalone pomysły, które koniecznie musi zrealizować. Efektem tego często pakuje się w różne kłopoty, a przy okazji ubaw ma gwarantowany. 

Ciekawostki -- Powiązania -- Stara karta

___
No dobra, dawna wersja tej karty mnie wnerwiała, więc poprawiłam.
Sorry, nie umiem krótko ;P