Walk to the end of dawn. I can't sleep anyway.

♕ ALEX HUANG ♕

I still remember
I have memories with you.
I miss you so much
It's gonna be alright

Matka chciała mieć córkę. Marzyła, by jej dziewczynka została modelką i prezentowała na sobie ubrania, które zaprojektowała. Tymczasem pojawił się on. Leniwy, cwany śmieszek, który na domiar złego potrafi owinąć swoimi słodkimi sztuczkami, przytulaskami i całuskami wokół palca, kogokolwiek zechce (co zdarza się teraz stosunkowo rzadko, bo jak już wspomniałam, na prawdę chce mu się niewiele), a matkę w szczególności. Ale ma to po ojcu, tak samo, jak i śliczną buźkę. Dlatego to jego projekty nosił na wybiegu od czasu do czasu. Zanim poszedł do liceum, bawił się w modeling znacznie częściej (oczywiście nie z własnej woli!), ale odkąd chodzi tu... powiedzmy, że nie ma już takich możliwości.
On akurat nad tym ubolewał najmniej, ale matka bardzo chciała, by twarz kogoś z rodziny reprezentowała firmę, a on był jedynym synem. Jednakże pragnienie zagwarantowania synowi dobrego wykształcenia zwyciężyło. Również nad jego wolną wolą, rodzice uparli się, że ma się uczyć na wyspie i nie miał już nic do gadania.
To miało wyglądać inaczej. Jego marzeniem nigdy nie było zostanie zamkniętym w istnym więzieniu, otoczonym wodą. Zawsze kochał grać w piłkę. Chociaż przeprowadzał się milion razy, to w każdej szkole zostawał najlepszym sportowcem i kapitanem drużyny piłkarskiej, jeśli taka istniała. Piłkę woził ze sobą w każde miejsce na świecie, w jakim dotąd był, w niczym nie poświęcał się bardziej. Właściwie, poza piłką nożną... nigdy nie poświęcał się niczemu. Od przedszkola jedynie używał swojego umysłu, aby wymyślić, jak by tu uniknąć pracy fizycznej, umysłowej i każdej innej.

Nienawidzi robić rzeczy, których wykonywanie według niego nie ma najmniejszego sensu i w żaden sposób nie wpływa na jego życie poza zabieraniem cennych minut, czy nawet godzin, które mógłby spędzić na boisku. Z tego powodu, kiedy rodzice kazali mu wybrać kierunek, na którym będzie się uczył w tej szkole, bez wahania wybrał ogólnokształcący z rozszerzeniem z języka angielskiego, (który opanował do perfekcji, mieszkając w USA) oraz z biologii, która z pewnością mogłaby przydać mu się w praktyce na boisku, (albo gdzieś indziej, bo pewnie niejedno miał na myśli, wybierając ten właśnie przedmiot). Przy tym zapisał się na dodatkowe zajęcia z piłki nożnej. Okazało się, że aktualna drużyna szkolna GBS wcale nie była najgorsza. Musiał, więc mocno się postarać, by w końcu wybić się i znaleźć w grupie zaawansowanej.

Kiedy rozpoczął się drugi rok jego nauki w szkole na wyspie, już pierwszego dnia czuł w kościach, że nie będzie to zwykłe trzysta sześćdziesiąt pięć dni. Chłopak ma szósty zmysł, potrafi też bardzo dobrze ocenić sytuację w mniej niż pięć sekund, (co bardzo pomaga na boisku) i wyczuć, czy osoba, która przed nim stoi, jest godna jego uwagi i zaufania. Nie po wyglądzie, ale jakaś część jego odbiera niewidzialne i niesłyszane sygnały, na które on reaguje zupełnie naturalnie - albo jest miły, albo po prostu grzeczny. Jedno drugiego wprawdzie nie wyklucza, ale w jego przypadku nie idzie też ze sobą w parze. Ale, żeby to zrozumieć, trzeba go poznać. A, żeby go poznać... na to może pozwolić ci tylko on. Nawet nie zauważył, kiedy pozwolił na to jej. Dziewczynie, którą spotkał pierwszego dnia szkoły, zaraz po apelu, kiedy jako jeden z pierwszych wyszedł z sali konferencyjnej i udał się do akademika. Tam, na schodach przed budynkiem ją zobaczył, jak zmaga się z ogromną walizką wielkości szafy dwudrzwiowej (no może nie tak dokładnie, ale on tak właśnie pomyślał w swojej głowie), do tego z jakąś dużą, czerwoną, plastikową torbą, wypchaną po brzegi niewiadomoczym i dwoma plecakami. Z początku ją wyminął, ale kiedy usłyszał, jak walizka spada z hukiem na sam dół (chociaż schodków nie było wiele), a ona z piskiem wywraca się zaraz na nią, zatrzymał się. Wyszedłby na chama, gdyby tak po prostu ją zostawił, a przecież żaden z niego badass - tylko na takiego wygląda. Podszedł, więc do niej i nachylił się po to, by najpierw pomóc biednej dziewczynie podnieść się z posadzki, a później pozbierać jej rzeczy. Kątem oka zauważył, ze miała zdarte kolano. I tak właśnie poznał ją, z początku pomógł jej wnieść szafę i torby, a później zaprowadził do pielęgniarki, gdzie ona zagadała go na śmierć. Tak, na śmierć, bo stary, zwyczajny Alex umarł, ona stworzyła w nim nowego człowieka. Sprawiła, że zaczął marzyć i dążyć, do spełnienia swoich marzeń. Zaczął więcej się uśmiechać, przykładać do zwykłych czynności życiowych, takich jak słuchanie na lekcji, sprzątanie w pokoju, czy chodzenie do sklepu, co wcześniej przychodziło mu z niewyobrażalnym trudem! Ona miała imię - nazywała się Song Hope. Alex często nazywał ją piosenką nadzieji w języku koreańskim i opowiadał o niej wszystkim swoim znajomym, bo ona sama nie była na tyle odważna, aby ich poznać. On z kolei uważał, że była najzabawniejszą, najmilszą i najmądrzejszą osobą, jaką kiedykolwiek w życiu miał zaszczyt poznać. Była o rok młodsza, ale spędzała z nim każdą wolną chwilę po zajęciach. Dopingowała go na każdym meczu, nie tylko tym rozgrywanym na boisku.
Przyjaźnili się przez dwa lata. Rok temu Hope przegrała walkę z rakiem serca. Ostatnie fazy przebiegły bardzo szybko i w ciągu kilku dni od pojawienia się w szpitalu, opuściła swoją rodzinę i najlepszego przyjaciela. Na jej pogrzebie dostał list od jej matki, który napisała, jeszcze zanim odeszła. Płakał po nim trzy dni, prawie bez przerwy, ale do dzisiaj wisi on nad jego biurkiem w pokoju. Nie załamał się po jej śmierci. Wręcz przeciwnie - obrał sobie jeden cel i zaczął walczyć bardziej niż kiedykolwiek, ciężej niż wszyscy. Odłożył na bok wszystko inne, po to, by stać się kapitanem wyjazdowej drużyny piłkarskiej. Od kilku miesięcy zajmuje tą pozycję i z jego zapałem nie zapowiada się, by ktokolwiek inny miał kiedykolwiek go zastąpić. On sam twierdzi, że stanie się to dopiero, kiedy skończy studia i wyjedzie z wyspy, albo po jego trupie.
Puki co jest tylko kapitanem szkolnej drużyny, która jest jedną z najlepszych juniorskich drużyn na świecie (warto też wspomnieć, iż nie jest wcale najstarszy w swojej grupie), ale aspiruje na dostanie się do poważnego klubu i w miarę możliwości szybkie podbicie FIFA, jako najlepszy piłkarz na całym świecie.
Na początku myślał, że GBS raczej odciąga go od spełnienia jego marzenia, ale w rzeczywistości ta wyspa mu pomaga. Gdyby rodzice nie zmusili go, aby się tu uczył, gdyby nie poznał Hope, nigdy nie zmieniłby się tak bardzo.
Aczkolwiek ciągle jest dosyć leniwy, a dodatkowo po ciężkich treningach przesypia większość swojego wolnego czasu i niektóre wykłady.

I walk again today and repeat until I forget you
I repeat until I forget you
If you walk all night, you'll forget it
I can't think of you going deep

Tajwańczyk ♕ urodzony w LA 1.8.97r ♕ kapitan wyjazdowej drużyny piłki nożnej ♕ pierwszy rok studiów o profilu biologicznym ♕ akademik studencki, piętro drugie, pokój nr 214 ♕ zbyt leniwy, by rozmawiać ♕ zbyt zmęczony, by się bawić ♕ skromniejszy niż wygląda ♕ zwykle grzeczny i ułożony, ale miewa swoje humorki ♕ częste usprawiedliwione nieobecności powodowane zawodami pozaszkolnymi i międzynarodowymi ♕ włosy rozjaśnione i zafarbowane na jasny brąz ♕ typowy facet, wali podtekstami na prawo i lewo, unika nieprzyjemności, bo unosi się czasem wyżej niż NSeoul Tower, charata w gałę nie tylko w realu, ale też na konsoli, myśli o piłce, mówi o piłce, marzy o piłce i żyje piłką. I swoim iPhone'em. ♕ telefon ♕ relacje ♕ dodatkowe ♕ notki ♕ "[...] zdobądź dla mnie złotą piłkę!" - Hope

_____________________________________

tytuł i cytaty; b.a.p - "walk"

fc; mark tuan

Eyo!

To jesteśmy z powrotem! Kto się cieszy? Ja mega bardzo!

Blog powstał w około tydzień, a od trzech dni już z mochi

nie mogłyśmy się doczekać otwarcia. Na prawdę, nie wyobrażacie sobie,

jak bardzo cieszymy się, że możemy znowu się razem spotkać

w blogosferze! Jako druga adminka obiecuję, że dam z siebie

wszystko i będę o was dbała jak o własne małe Robaczki

(nawet jeśli jesteście starsi xd). Postaram się być dobra i sumienna!

WIĘC LEPIEJ TO DOCEŃCIE >.O

No xd

To na wątki zapraszam serdecznie wszystkich!

Będę kochała za jakąś fajną panią, która odciągnie

przynajmniej jego myśli od tego biało-czarnego, kulistego na zielonym~

PS

Zmieniłam mu miejsce urodzenia na LA xddd

bo tak się przyzwyczaiłam, sry xd Seoul mi nie pasował xd

- Nisia